توسعه درون‌زا به مفهوم توانایی جوامع در بسیج منابع درونی، همزمان با انتقال از اقتصاد مبتنی بر تولید فیزیکی به اقتصاد دانش‌بنیان و تاکید بر سرمایه انسانی، سبب‌ساز دگرگونی در نظریه‌های رشد شده است. توسعه درون‌زا، انگاشتی است که ابتدا به عنوان راهنمای عمل برای تصمیم‌سازان و برنامه‌ریزان در سطح ملی مطرح شد، از اواخر دهه 1990 میلادی در سطح منطقه‌ای نیز مورد توجه برنامه‌ریزان توسعه اقتصادی منطقه‌ای قرار گرفته است. هدف اصلی این پژوهش، پاسخگویی به چیستی توسعه درون‌زا و دیگری شناسایی مسیر دستیابی به رهیافتی نوین در ارتباط با توسعه درون‌زا در عرصه برنامه‌ریزی است که فرآیند پاسخگویی به این دو پرسش، شناسایی چگونگی الزام‌های به‌کارگیری رهیافت نهادی را نیز ضروری می‌سازد. بنابراین با تحلیل فرآیند دگرگونی تفکر اقتصادی و شکل‌گیری زمینه‌های گرایش نهادی در توسعه و تعیین جایگاه توسعه درون‌زا در این فرآیند، مبانی فکری نگرش سنتی و نوین به توسعه ‌منطقه‌ای، آشکار می‌شود. نتیجه پژوهش بیانگر آن است که به‌کارگیری رهیافت نهادی در برنامه‌ریزی دستیابی به توسعه درون‌زا، سبب گسترش تعامل‌های دولت و افراد، روابط علی پایین به بالا، نظارت و کنترل مردم بر تصمیم‌های دولت می‌شود و رهیافت یکپارچه‌ای در ارتباط با توسعه منطقه‌ای شکل می‌گیرد و این همان هدفی است که در نهایت توسعه درون‌زا در پی دستیابی به آن است.