در این پژوهش سعی شده است تا کارایی رژیم‌های مختلف ارزی بر اساس کاهش زیان بانک مرکزی در قالب یک الگوی تعادل عمومی پویای تصادفی (DSGE) با توجه به شرایط اقتصاد ایران، بررسی شود. بدین ترتیب، پس از تنظیم الگو با در نظر گرفتن ویژگی‌های ساختاری یک اقتصاد صادرکننده نفت و به‌دست آوردن قواعد پولی بهینه تحت هر یک از رژیم‌های ارزی، مقدار تابع زیان بانک مرکزی، مقایسه می‌شود. تصمیمات بانک مرکزی در این الگو، با توجه به ارتباط متقابل بین نرخ‌های سود و ارز، گرفته می‌شود. نتایج نشان می‌دهد که قاعده بهینه پولی تحت رژیم نرخ ارز مدیریت شده عملکرد بهتری (زیان کم‌تر) نسبت به قواعد بهینه پولی تحت رژیم‌های دیگر ارزی دارد. بنابراین تصمیم‌گیری بر اساس بازخورد دو قاعده سیاستی، یکی برای نرخ‌های سود اسمی و دیگری برای نرخ تغییر ارزش اسمی ارز، توسط بانک‌های مرکزی اقتصادهای باز کوچک، می‌تواند اجرای بهتری نسبت به الگو‌های هدف‌گذاری تورمی و یا نرخ ارز ثابت به‌همراه داشته باشد. الگوی پیشنهادی می‌تواند نشان دهد که چگونه بانک مرکزی می‌تواند تصمیمات سیاستی مناسب‌تر (زیان کم‌تر) با اجرای سیاست‌های دو هدفی (نرخ‌های سود و ارز) اتخاذ کند