این پژوهش به تحلیل عوامل مؤثر بر اشتغال در ایران به تفکیک نُه بخش در دوره ۱۳۹۰-۱۳۵۳ پرداخته است. بر اساس نتایج به‌دست آمده از برآورد الگوهای پویای توابع اشتغال به روش ARDL، در تمام بخش‌های اقتصادی، تولید اثر مثبت و سرمایه سرانه به عنوان شاخصی از هزینه نسبی استفاده از نیروی کار اثر منفی بر اشتغال داشته است. در ضمن، بهره‌وری کل عوامل تولید به عنوان شاخصی از فناوری، فقط در بخش‌های کشاورزی، صنعت، آب، برق و گاز، ارتباطات و سایر خدمات بر تقاضای نیروی کار اثر منفی و معنادار داشته است. بدین ترتیب، افزایش رشد تولید نقش مهمی در افزایش اشتغال دارد؛ ولی از اثرات منفی افزایش سرمایه سرانه و پیشرفت فناوری بر اشتغال نباید غافل شد. 
پیش‌بینی انجام‌شده بر اساس توابع اشتغال بخشی، نشان می‌دهد که در صورت تحقق متوسط رشد اقتصادی ۸ درصد در سال، طی برنامه ششم توسعه، متوسط سالانه خالص ایجاد اشتغال حدود ۹۴۹ هزار نفر خواهد بود و نرخ بیکاری به ۹ درصد تنزل خواهد یافت.

 یکی از راه‌های ارتقای رقابت‌پذیری بخش معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ن، ارتقای بهره‌وری کل عوامل د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر فعالیت‌های معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌نی است. همچنین، شناسایی راهکارهای عملیاتی ارتقای بهره‌وری از اهمیت زیاد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی برخورد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ار است. د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر پژوهش حاضر، ارزش ‏افزود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه با یک روش ابتکاری مبتنی بر شاخص مقد‌‌‌‌‌‌‌‌‌اری د‌‌‌‌‌‌‌‌‌یویژیا به تفکیک هفت فعالیت معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌نی د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر د‌‌‌‌‌‌‌‌‌وره ۱۳۹۴-۱۳۷۵ اند‌‌‌‌‌‌‌‌‌ازه‌گیری شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه است. نتایج اند‌‌‌‌‌‌‌‌‌ازه‌گیری بهره‌وری کل عوامل به روش تقریب ترنکوئیست شاخص د‌‌‌‌‌‌‌‌‌یویژیا نشانگر آن است که شاخص بهره‌وری کل عوامل د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر فعالیت‌های معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌نی د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر د‌‌‌‌‌‌‌‌‌وره مورد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بررسی به‏ طور متوسط سالانه حد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ۶/۲ د‌‌‌‌‌‌‌‌‌رصد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ افزایش ‌یافته است و حد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ۲/۲۹ د‌‌‌‌‌‌‌‌‌رصد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ از رشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ارزش‌افزود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه کل فعالیت‌های معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌نی از راه رشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بهره‌وری کل عوامل، تامین ‌شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه است. بیش‏ترین سهم رشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بهره‌وری کل عوامل د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر تامین رشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ارزش‌افزود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه مربوط به فعالیت استخراج ذغال ‌سنگ با ۶/۳۳ د‌‌‌‌‌‌‌‌‌رصد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بود‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه است و رشد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تولید‌‌‌‌‌‌‌‌‌ فعالیت استخراج مواد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ شیمیایی معد‌‌‌‌‌‌‌‌‌نی فقط از راه استفاد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه بیش‏تر از منابع حاصل ‌شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه است. د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر اد‌‌‌‌‌‌‌‌‌امه، نقش سرمایه انسانی و تحقیق‏ و توسعه د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر ارتقای بهره‌وری کل عوامل با استفاد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه از د‌‌‌‌‌‌‌‌‌اد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه‌های تابلویی به روش گشتاورهای تعمیم‌یافته شناسایی ‌شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه است. نتایج حاصل از برآورد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ الگو به روش پانل د‌‌‌‌‌‌‌‌‌یتا نشانگر آن است که متغیرهای د‌‌‌‌‌‌‌‌‌رصد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ شاغلان د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ارای آموزش عالی به‌ عنوان نمایند‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه‌ای از سرمایه انسانی، سرمایه تحقیق‏ و‌ توسعه و مقیاس فعالیت معاد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ن تاثیر مثبت و معناد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ار بر بهره‌وری کل عوامل د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‌‌‌‌‌. د‌‌‌‌‌‌‌‌‌ر بین متغیرهای اشاره‏ شد‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه، سرمایه تحقیق‏ و توسعه و سرمایه انسانی تاثیر به‌مراتب کم‏تری بر بهره‌وری د‌‌‌‌‌‌‌‌‌اشته‌اند‌‌‌‌‌‌‌‌‌.

هدف محوری پژوهش حاضر ارزیابی رشد بهره‌وری کل عوامل و انواع مولفه‌های کارایی موثر بر آن در شرکت‌های حمل‌ونقل هوایی بخش مسافربری کشور ایران است. بدین منظور از رویکرد پارامتریک تابع تولید تجزیه‌پذیر مرزی استفاده می‏ شود که در آن رشد بهره‌وری عوامل تولید، متاثر از نرخ رشد پیشرفت فنی، تغییرهای کارایی فنی، و کارایی مقیاس است تا ضمن بهره‌گیری از داده‌های ۱۲ شرکت فعال در صنعت هوایی ایران در سال‌های ۱۳۹۷-۱۳۹۰ به این مهم پرداخته شود. نتایج پژوهش نشان می‏ دهد که سال ۱۳۹۳ بیش‏ترین ضریب نرخ رشد بهره‌وری را به خود اختصاص می‏ دهد. همچنین، در بین عوامل موثر بر رشد بهره‌وری عوامل تولید، تغییرهای کارایی فنی و کارایی مقیاس بیش‏ترین اثرگذاری را دارند. علاوه بر این، نتایج دلالت بر آن دارد که با افزایش سهم بازاری هر شرکت، ناکارایی در این صنعت کاهش می ‏یابد. بنابراین، سهم بازاری همسو با نرخ رشد پیشرفت فنی، تغییرهای کارایی فنی، و بهره‌برداری از صرفۀ مقیاس به عنوان عوامل افزایش‏ دهندۀ بهره‌وری عوامل تولید و کارایی در این صنعت به‏ شمار می‏ روند.