یکی از هدفهای اصلی توسعه، رهایی از چنگال فقر و ایجاد رفاه نسبی برای افراد جامعه می باشد. کوششهای زیادی در جهت از بین بردن فقر در کشور صورت گرفته است. نخستین گام در جهت بررسی موفقیت آمیز بودن این تلاشها، بررسی وضعیت و نحوه توزیع درآمد در بین قشرهای مختلف جامعه می باشد. از آنجا که استان تهران، به لحاظ وضعیت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، از موقعیت خاصی در کشور برخوردار است، نحوه توزیع درآمد بین گروههای مختلف آن، اهمیت ویژه ای دارد. نتایج حاصل از آمارگیری هزینه و درآمد خانوارها که توسط مرکز آمار ایران منتشر می شود، حاکی از آن است که طی دهه گذشته، توزیع درآمد براساس معیار ضریب جینی در مناطق شهری استان تهران بهبود یافته، و به طور نسبی، از توزیع درآمد در کل کشور بهتر می باشد، و طبقه متوسط جامعه (40 درصد میانی جمعیت)، طبقه غالب جامعه شهری استان تهران را تشکیل می دهد. طی همین مدت، نحوه توزیع درآمد، تحت تأثیر اوضاع اقتصادی کشور بوده و در وضعیتی که تورم ناگهان زیای می شود، به شدت خراب می شود. طبق محاسبات انجام شده براساس اطلاعات خام هزینه و بودجه خانوارهای شهری 20 درصد پردرآمد جامعه شهری استان تهران طبقه غالب جامعه می باشند. گروههای درآمدی و هزینه ای تعریف شده در کتاب آمارگیری از هزینه و درآمد خانوارهای شهری، از مرکز آمار ایران، به گونه ای است که بیش از 51 درصد نمونه های استان تهران در سال 1373، جزو گروه نهم و دهم (پردرآمدها) قرار گرفته اند. بنابراین، در تعریف این گروهها باید تجدیدنظر صورت گیرد و هر گونه تحلیل براساس نتایج حاصل از اطلاعات خام و گروهبندی نشده صورت پذیرد. فاصله بین مناطق شهری و روستایی استان تهران در سال 1373 فاحش نبوده و توزیع هزینه در بین دهکهای مختلف مشابه همدیگر است. هزینه مسکن، سهم زیادی را از کل هزینه خانوارهای شهری و روستایی استان تهران را به خود اختصاص داده، و طبقه متوسط و پردرآمد استان، همگن تر از طبقه کم درآمد آن می باشد.