صنعت خودروسازی، از آن جهت که خود هم مبنای اشاعه تکنولوژی جدید و هم دارای قدرت جذب و به کارگیری آخرین دستاوردهای فنی و علمی است، در ساختار صنعت کشورها از اهمیت بسیاری برخوردار است، به گونه ای که آن را "نیروی محرک" بخش صنعت می دانند. در بررسی تاریخی روند صنعتی شدن بسیاری از کشورها، می بینیم که این صنعت در بطن تحولات و تکامل اقتصادی آنها قرار داشته است. در عین حال، این صنعت برای اغلب کشورها محل ظهور و بروز سیاستهای حمایتی بوده و رشد آن در پرتو چنین سیاستهایی صورت گرفته است.

در ایران، با اینکه چهار دهه از آغاز راه اندازی صنعت خودروسازی می گذرد، این صنعت، نه تنها نتوانسته نقش محوری در صنعت و اقتصاد کشور داشته باشد، بلکه خود گرفتار مشکلات متعددی بوده است.

در تحلیل این موضوع، به ارزشیابی سیاستهای حمایتی و نقش دولت در این زمینه می پردازیم. زیرا همواره گفته اند که یکی از صنایعی که همیشه مورد حمایت بوده صنعت خودروسازی است. در این مقاله، نشان می دهیم که مشکل اساسی صنعت خودروی ایران، از همان ابتدا، نبود راهبرد و جهتگیری صحیح حمایتی بوده است و برخلاف سایر کشورهایی که در این صنعت با حمایتهای منطقی توانسته اند به پیشرفتهای مهمی برسند، در ایران، به سبب عدم تطابق صورت و محتوا در سیاستهای حمایتی، آنچه انجام پذیرفته، کارساز نبوده و نتیجه مثبتی نداشته است.