چگونگی استفاده از حاملهای انرژی و شیوه عرضه آن، در برنامه ها و روند توسعه کشور نقش اساسی دارد. در ایران، به دلیل مزیت نسبی اقتصادی انرژی در تولید کالا و نقش نفت خام در موازنه ارزی کشور، شیوه بهره گیری منطقی از منابع انرژی، در برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی، امری حیاتی به شمار می رود. یکی از منابع مهم تأمین کننده انرژی، گاز طبیعی است. چنین پیداست که در سده بیست و یکم میلادی، گاز، نقش مهم و فزاینده ای خواهد داشت. میزان ذخایر گاز طبیعی در جهان در سال 1995، حدود 140 تریلیون مترمکعب برآورد گردیده که 21 تریلیون مترمکعب آن، متعلق به جمهوری اسلامی ایران است. ذخایر گازی ایران به حدی است که تا آینده قابل پیش بینی، تقاضای مصارف داخلی و نیز صادرات را تأمین می نماید.

سهم مصرف گاز طبیعی به کل مصارف هیدروکربوری کشور که در سال 1373 به 34 درصد رسیده بود، پیش بینی می شود تا پایان سال 1378 (سال پایانی برنامه پنجساله دوم) به بیش از 43 درصد افزایش یابد. بدین ترتیب، حدود 80 درصد جمعیت شهری کشور، زیر پوشش شبکه گاز طبیعی قرار خواهند گرفت.

شاخص مصرف سرانه انرژی معمولاً در جوامع در حال توسعه، کمتر از جوامع توسعه یافته است. طی سالهای 1367- 1374، مصرف سرانه انرژی نهایی در کشور، با نرخ رشد 8/5 درصد، از 38/6 بشکه معادل نفت خام، به 5/9 بشکه معادل نفت خام رسید که حاکی از مصرف بالای سرانه انرژی در کشور است. استفاده از گاز طبیعی به جای نفت، گذشته از حفظ محیط زیست، در آمد ارزی هنگفتی را موجب می گردد.

با توجه به افق روشن توسعه گاز طبیعی در برنامه های آتی کشور، در این مقاله، برای تغییر الگوی مصرف انرژی در کشور و سوق دادن بخشهای مختلف مصرف به استفاده از گاز طبیعی، راه حلهایی پیشنهاد کرده ایم.