تفکیک تقاضای مسکن به تقاضای مصرفی و تقاضای دارایی، مهم ترین کمک علمی اقتصاددانان به سامان دهی و کنترل اقتصاد مسکن، به ویژه در مورد کشورهای در حال توسعه، و درک عملکرد این بخش و ارائه توصیه های سیاستی برای آن به شمار می رود. در تقاضای مصرفی مسکن، صرفاً تأمین سرپناه خانوار مطرح است، حال آن که بازدهی سرمایه گذاری، مبنای اصلی تقاضای دارایی مسکن می باشد. براساس این نوع تقاضا، منفعت سرمایه مسکن، یکی از انگیزه های مهم انتخاب نوع تصرف (ملکی یا استیجاری) است و مسکن ملکی را در مقابل استیجاری مناسب می سازد. اعتقاد بر آن است که افزایش ناچیز قیمت مسکن، یا رکود بخش، زمانی صورت می گیرد که انگیزه مصرف غالب باشد، و در مقابل، تکانه های ادواری در بازار مسکن، در نتیجه فعل و انفعالات بازار سرمایه و تقاضای دارایی مسکن، پدیدار می شود. این بررسی زمینه لازم برای سیاست گذاری مناسب اقتصادی، اجتماعی و حقوقی برای کنترل و هدایت بخش مسکن را فراهم آورد.