طرح های جامع شهر، با قدمتی کمتر از نیم قرن در ایران، راهگشای مسئولان در تخصیص بهینه اراضی (کاربری اراضی)، تراکم ساختمانی، ترافیک شهری، و توسعه آتی شهر بوده اند. در این مدت اندک، ماهیت خود طرح ها نیز دستخوش تغییر شده است. نگرش منعطف و راهبردی- ساختاری به مسائل شهر و پدیداری طرح های جامع منعطف در این راستا بوده است. چنین اظهار می شود که این طرح ها، مشکلات طرح های قبلی را که به صورت ثابت و غیرمنعطف تهیه می شدند. نظیر رانت حاصل از طرح، ساخت و ساز خارج از محدوده و کاهش سرعت ساخت و ساز و ایجاد بافت فرسوده نخواهد داشت. در این مقاله، ضمن معرفی دو نوع طرح ثابت و منعطف، با تبیین فروض هر یک از طرح ها و تبدیل آن به زبان اقتصادی، به ارائه مدل اقتصادی برای هر دو طرح می پردازیم و از طریق تحلیل مدل دو نوع طرح را ارزیابی می نماییم و معایب و مزایای آنها را بر می شماریم.