اهمیت تشکیل سرمایه خصوصی در رشد اقتصادی، و از آنجا در شاخصهای مهم اقتصادی و اجتماعی، از قبیل متوسط درآمد سرانه و توزیع درآمدها، بر کسی پوشیده نیست، ولیکن اوضاع و احوالی که عوامل اقتصادی را، از یک سو به پس انداز، و از سوی دیگر سرمایه گذاری، تشویق می کند، شایسته تأمل و بررسی است. در سطح خرد، درآمد واقعی، نرخ رجحان زمانی و هزینه اجاره سرمایه که خود از هزینه فرصت از دست رفته ناشی از تأخیر در مصرف حال و انتظارات درآمدهای احتمالی سرمایه گذاری نشأت می گیرند، بر سرمایه گذاری خصوصی تأثیر می گذارند. درسطح کلان، سیاستهای مالی و پولی دولت، از طریق تأثیر بر این متغیرها سطح سرمایه گذاری خصوصی را متأثر می سازند. در ایران، علاوه بر سیاستهای اقتصادی، حجم مخارج سرمایه گذاری دولت، که در دوره مورد مطالعه، بخش چشمگیری از کل تشکیل سرمایه را در کشور به خود اختصاص می داده است، می توانسته به طور مستقیم، از طریق تحدید منابع سرمایه گذاری قابل دسترس از یک سو، و ایجاد تقاضا و حرفه های اقتصادی برای تولید کالاها و خدمات خصوصی از سوی دیگر، و به طور غیرمستقیم، از طریق افزایش درآمدها، بر تشکیل سرمایه خصوصی تأثیر بگذارد. در این مقاله، سرمایه گذاری خصوصی در ایران، طی دوره 1338-1371، از طریق یک مدل اقتصادسنجی مورد بررسی قرار گرفته است.