آموزش و پرورش، نقش مهمی در شکوفا ساختن استعدادها و خلاقیتهای بالقوه جمعیت کشور داراست. از این نظر، آموزش و پرورش به منزله عامل اصلی دستیابی کشور به توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی تلقی می گردد. این اهمیت در کشورهای در حال توسعه، از جمله ایران، به مراتب بیش از کشورهای توسعه یافته است. این مطلب از سوی اقتصاددانان مختلف نیز مورد تأکید قرار گرفته است (شولتز، 1989) اما بررسی حاضر، نشان می دهد که به لحاظ توزیع امکانات و منابع وضعیت کشورهای در حال توسعه، با وجود افزایش سهم دانش آموزان آنها نسبت به کشورهای توسعه یافته، نامتعادل تر شده است. در این بررسی، می بینیم که در کشورهای توسعه یافته، با وجود کاهش سهم دانش آموزان طی دوره 1980-1993، از 27 درصد به 23 درصد، همچنان 34 درصد کارکنان آموزشی و 85 درصد منابع مالی آموزش و پرورش جهان را در سال 1993 به خود اختصاص داده اند.

از سوی دیگر، در کشورهای در حال توسعه، با افزایش سهم دانش آموزان این کشورها، از 73 درصد در سال 1980 به 77 درصد در سال 1993، منابع مالی آموزش و پرورش این کشورها، از 19 درصد به 15 درصد کاهش یافته است. این واقعیت، نمایانگر وجود بحران در تأمین منابع مالی بخش آموزش و پرورش در کشورهای در حال توسعه است. این موضوع، گواه محدودیتهای فزاینده مالی دولتها در تأمین منابع مالی آموزش و پرورش و نیز نمایانگر کاهش کیفی آموزش و پرورش می باشد. در آینده، روند افزایش سهم اعتبارات بخش آموزش و پرورش، خاصه در کشورهای در حال توسعه، کاستی بیشتری خواهد گرفت. از این رو، مطالعات و بررسیهای علمی در این زمینه، نقش موثری در جلوگیری از این روند خواهد داشت.