هر کشوری در هر سطحی از توسعه، در برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی خود، برای حل معضل پراکنش زمینهای زراعی و دستیابی به توسعه پایدار، اصلاحات ارضی و یکپارچه سازی زمینها را ضروری می داند. تحقق توسعه پایدار در سطح ملی و توسعه یکپارچه روستایی در سطح محلی و ارتباط متقابل این دو، زمانی میسر است که در مطالعات، برنامه ریزیها، تصمیمگیریها، به پدیده یکپارچه سازی زمینهای زراعی توجه نمایند، به گونه ای که این امر مهم را همراه با طرحهای توسعه روستایی، به ویژه طرحهای زیربنایی آب و خاک، از قبیل احداث شبکه های آبیاری و زهکشی و تجهیز و نوسازی اراضی فاریاب انجام دهند. با چنین نگرشی، شرایط برای افزایش تولید در واحد سطح، بهبود وضعیت اجتماعی، بهبود مدیریت مزرعه، بهبود حفاظت خاک، کاهش هزینه نیروی انسانی، افزایش به کارگیری نهاده ها، تسهیل در به کارگیری ماشین آلات مناسب، صرفه جویی در مصرف آب، افزایش همکاریها، کاهش اختلاف و بالاخره بهبود وضعیت اقتصادی و کاهش فقر ناشی از یکپارچه سازی در روستا فراهم می آید، و در نهایت، دستیابی به توسعه روستایی و ملی، عینیت می یابد.