ویژگی مهم وضعیت اجتماعی جهان، وجود تفاوت های شدید در توسعه اقتصادی، سیاسی و اجتماعی است. بین سال های 1970 و 1995، کشورهای پیشرفته اقتصادی در ادامه پیشرفت های دهه های قبل موفق بودند. در واقع، الگوهای توسعه کاملاً موفق که در بیشتر کشورهای اروپای شمالی و غربی، آمریکای شمالی، استرالیا، زلاندنو و در برخی از کشورهای آسیای شرقی مشاهده می شود، در تاریخ بشر بی سابقه بوده است. شمار بسیاری از کشورهای در حال توسعه در آمریکای لاتین و آسیای جنوب شرقی، بین سال های 1970 و 1995، منافع اجتماعی چشم گیری را به دست آورده اند. روند توسعه رخ داده در کشورهای از نظر اجتماعی در حال توسعه (SLDC) که بیشتر آنها در مناطق در حال توسعه آفریقا، آسیا و دولت های باقیمانده از اتحاد جماهیر شوروی سابق قرار دارند، نشان می دهد که بیشتر این کشورها با خطر فرو غلتیدن در سطوح عمیق تر فقر، ناامیدی، و زوال انسانی مواجه هستند. رشد سریع جمعیت، تداوم سطوح بالای مخارج نظامی، ناتوانی های اقتصادی مزمن، فقر در حال گسترش، تضادهای اجتماعی در حال عمیق تر شدن، ساختارهای تضعیف شده خانواده و نبود برنامه های مکفی رفاه اجتماعی، دلایل اصلی سیر منفی روندهای توسعه برای بیشتر کشورهای فقیر در حال توسعه بوده است.