نظریه پولی، به دلیل عدم تفکیک اجزای آن در اقتصاد ابهاماتی را به جای گذاشته است. ما در این مقاله، پول را از سپرده و اعتبار تفکیک کرده و به جای بازار پول از بازار وجوه پولی استفاده کرده ایم. در حقیقت، بازار سپرده و بازار اعتبار، نقشی را که پول در نظریه سنتی به تنهایی بر عهده گرفته بود، بر عهده می گیرند. بازار وجوه پولی، خود از تعامل دو بازار سپرده (M) و بازار اعتبار (L) به دست می آید. (M) منحنی صعودی بازار وجوه پولی مکان هندسی نقاط تعادلی بازار سپرده و (L) منحنی نزولی آن مکان هندسی نقاط تعادلی بازار اعتبار می باشد. همچنین کارکرد دارایی مالی اوراق بهادار از کارکرد سرمایه مالی آنها تفکیک شده است. فرآیند مالی (AI) را، هم به عنوان مکمل و هم به عنوان جایگزین فرآیند پولی، قرار داده ایم. براساس این تفکیک ها، سیاست پولی و تغییرات در پایه پولی یا اوراق بهادار، هم ثروت خانوارها و در نتیجه مصرف آنان را تحت تأثیر قرار می دهد و هم سرمایه گذاری و تولید آنان را متأثر می سازد. در واقع، هر نوع تغییر در پایه پولی و اوراق بهادار، هم منحنی LM و هم منحنی IS را تغییر می دهد. به همین دلیل، منحنی های IS و LM متعارف چون چنین تعریفی نشده اند، به ساختن یک مدل جایگزین به نام SAI روی آورده ایم که بخش حقیقی اقتصاد را، هم از ناحیه مصرف و ثروت به پول و دارایی های مالی متصل می سازد و هم از ناحیه سرمایه گذاری و تولید به پول و اوراق بهادار متصل می سازد. بدین روی، تغییرات در پول و دارایی های مالی در این مدل بیش از مدل IS-LM برآورده می شود و با حقایق تجربی نیز تطبیق بیشتری دارد.

مدل ما نسبت به مدل ماکنین که پس انداز و سرمایه گذاری را در یک بازار و در ورای اوراق قرضه دیده است، در دو بازار تفکیک شده و در وراقی اوراق بهادار و بازار وجوه پولی می بیند و همچنین برخلاف مدل کارل برونز و آلن ملتزر یا مدل MM-CM اعتبار را لحاظ کرده و تفکیک بین کارکرد سرمایه مالی و دارایی مالی را بر متغیرهای حقیقی انجام داده است، ضمن آن که محاسن این الگوها را حفظ کرده است و نواقص مشهود در آنها برطرف کرده است. الگوی ما نسبت به مدل برنیک و بلیندر که اوراق بهادار را ندیده و اعتبار را جزو دارای حساب کرده است، محاسن مشترک دارد، ولی معایب آنها را ندارد.