در این مقاله، روشی برای ارزیابی و اندازه گیری میزان قدرت پیش بینی آینده جدولهای داده- ستانده به دست می دهیم. همچنین نتایج مطالعه تجربی بر روی جدول داده- ستانده سال ۱۳۶۷ تهیه شده در بانک مرکزی ایران و جدول سال ۱۳۷۰ تهیه شده در مرکز آمار ایران که با استفاده از این روش انجام شده است را بر می شماریم. در این مقاله، ابتدا سطرها و ستونهای جدولهای یاد شده براساس طبقه بندی ISIC به ۱۱ بخش عمده اقتصادی تقلیل داده شده و سپس با استفاده از یک ماتریس تبدیل حاصل از جدول و اجزای اصلی تقاضای نهایی، ارزش افزوده ۱۱ بخش مورد نظر برای یک دوره ۴ ساله و یک دوره ۹ ساله بعد از سال جدول، محاسبه شده است. مقایسه مقادیر پیش بینی شده با مقادیر واقعی، نشان می دهد که پس از گذشت ۴ تا ۶ سال، هر دو جدول یاد شده، از نظر پیش بینی آینده، قابلیت اطمینان کمتری خواهند داشت. بنابراین، پژوهشگران باید در استفاده از نظامهای داده- ستانده در پیش بینی ارزش افزوده برای برنامه ریزیهای اقتصادی، احتیاط لازم را به عمل آورند. به علاوه، در این مقاله می بینیم که هر دو جدول، در پیش بینی ارزش افزوده برخی از بخشها، نارساییهای دارند، لیکن "در مجموع"، جدول سال ۱۳۷۰ ، در این مورد، از قابلیت اطمینان نسبی بیشتری برخوردار است.