هدف اصلی این مقاله مطالعه ساختار اقتصادی بخش حمل‌ونقل در اقتصاد ایران در طول سه دهه اخیر است. روش مطالعه تحلیل داده-ستانده ایستای مقایسه‌ای و به کمک چهار جدول سال‌های 1352،1365،1370 و 1379 صورت گرفته است. برای این منظور از شاخص پیوندهای پسین و پیشین سنتی تحلیل ساختاری در الگوی داده- ستانده استفاده شده است. علاوه بر این، از شاخص کشش تولید داده- ستانده برای تعیین اهمیت این بخش نیز بهره جسته‌ایم. نتایج نشان می‌دهد که بخش حمل‌ونقل بالاترین پیوند را قبل و بعد از انقلاب با بخش صنعت که همواره با اهمیت‌ترین بخش اقتصادی در ایران است، دارد. کشف ارتباط متقابل وپایدار بین بخش حمل‌ونقل و بخش صنعت مهم‌ترین دستاورد این مطالعه است. سیاستگزاران اقتصادی با تکیه بر نتایج این مطالعه از طرفی به مقدار کمی وابستگی بخش حمل‌ونقلبه بخش‌های دیگر واقف شده و از طرف دیگر به طور شفاف مطلع می‌شوندکه بخش حمل‌ونقل به تنهایی نمی‌تواند رشد داشته باشد، بلکه توسعه آن رابطه تنگاتنگی با توسعه و پیشرفت بخش صنعت دارد.