1- ، h.asgari@ilam.ac.ir
چکیده: (30 مشاهده)
آموزش عالی با افزایش سطح تحصیلات، بازده و توانایی افراد را افزایش داده و با افزایش توانایی افراد جامعه، تولید در کشور دانشبنیان و رقابتپذیر شده و درنتیجه رشد اقتصادی و رفاه کشور بهبود پیدا خواهد کرد. آموزش عالی بهعنوان یک کالای عمومی همواره توسط دولتها تامین مالی میگردد از اینرو توسعه این بخش به شدت تحت تاثیر میزان توجه دولتهاست. با حاکم شدن شرایط نااطمینانی در کشور و کاهش وصولی درآمدهای دولت بخشهای مختلف تاثیر متفاوتی خواهند پذیرفت به گونه ای که برخی بخشها بیشتر و برخی نیز کمتر متاثر میشوند. به نظر میرسد حوزه آموزش عالی جزء اولین بخشهایی است که درصورت محدودیت مالی دولت با تنگنا مواجه میگردد. بویژه تاثیر پذیری کیفیت آموزش عالی از این موضوع بیش از تاثیر پذیری کمی آن خواهد بود. در این مقاله بر آن شدیم که در برنامههای توسعه پس از انقلاب به بررسی تاثیر مخارج دولت در توسعه شاخصهای کمی و کیفی آموزش عالی با لحاظ نااطمینانی در سیاستهای اقتصادی کشور بپردازیم. برای این منظور از مدل خود رگرسیون برداری متغیر طی زمان(TVP) استفادهشده است. نتایج نشان داد که اولا مخارج دولت اعم از هزینهای و تملک دارایی سرمایهای هر دو شاخص مورد بررسی (نسبت دانشجو به جمعیت و نسبت اعضای هیات علمی به دانشجو) را در همه برنامههای پس از انقلاب بهبود داده است. ثانیا؛ لحاظ نااطمینانی سیاستهای اقتصادی در مدل باعث تضعیف رابطه مذکور شده است. ثالثا؛ در سه برنامه اخیر هرچند مخارج دولتی تاثیر مثبتی بر شاخص نسبت اعضای هیات علمی دارد ولی این روند همواره نزولی بوده است و تداوم آن نگرانکننده خواهد بود.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
اقتصاد بهداشت، آموزش و رفاه دریافت: 1402/12/20 | پذیرش: 1403/4/10 | انتشار الکترونیک: 1403/4/10