روشهای مطالعات منطقه ای در سالهای اخیر در بسیاری از کشورهای جهان پیشرفت کرده است. این پیشرفت بر پایه ضرورتهایی که برای تجدیدنظر در روشهای کهن احساس می شود، صورت گرفته است. در ایران نیز به چندین دلیل، ضرورت تجدیدنظر در روشهای مطالعاتی کنونی و استفاده از نظریات و روشهای جدید، محسوس است. در این مقاله، ضمن معرفی نظریه جدیدی که به تازگی در برخی از کشورها، به نام نظریه منطقه گرایی زیستی معرفی شده است، می کوشیم تا با استفاده از اندیشه های مطرح شده در این نظریه، نگاه جدیدی به مسائل مربوط به مطالعات منطقه ای ، و در نهایت، به برنامه ریزی منطقه ای بیندازیم تا شاید براساس این نگرش، با برنامه ریزی منطقه ای برخورد جدیدی صورت گیرد.